Ahmet Güneş

Başı var, sonu devam eden bir kâbusun içinde, iplerin üstünde herkes yalnız başına yürüyor. Bir rüzgâr böyle bir fal gösteriyor....

İnsanın diline dil bulaşıyor, insana insan karışıyor; burası tekrarsız ve hep yeniden dünya. Teyakkuzda yaşamak ve öyle ölmek, burasıda da...

Vazgeçmenin ihtişamından kimseler bahsetmiyor artık. Bir yanımızda her şey, bir yanımızda hiçbir şey. Mevsimler değişiyor, yıllar geçiyor ve insanlar ölüyor....

Gerçekler ile yalanlar bir kovalamacada, hem de şu yeryüzünde. Eskiden, çok eskiden gökyüzündeydi ve sürgün edildi. Zaten herkes kendi hayatından...

Karambole gidiyor her gün bir şeyler ve kimseler. Tek tek olunca unutmanın girdabında kayboluyor, beraber olunca çığlıklar silsilesi birbirine karışıp...

Bir şeyler saplanmış şu yeryüzüne ve artık sadece izi var. Kendisi yok ama rivayeti hâlâ duyulan ne çok şey var....

İnsanlar artık yaşamıyor, tekrarların cehenneminde ancak cennet ihtimaline vurgun yaşıyor. Durup düşününce; tarih ve coğrafya, matematik ve icatlarla tarih sayfaları...